Toen Celine van Ouytsel pas in het middelbaar zat, was ze erg onzeker over haar uiterlijk en zat ze niet echt in een fijne klas. Ze werd geviseerd door haar klasgenoten en ze kreeg vaak opmerkingen omdat ze toen graatmager was.
“Voor de lessen lichamelijke opvoeding schreef mijn moeder soms een briefje dat ik zogezegd ziek was. Dan moest ik niet meedoen. Ik kon het niet meer verdragen dat er opmerkingen kwamen als ik mijn badpak aantrok. Gelukkig ebde dat complex weg. Ik zette me op de duur af tegen zulke opmerkingen en nu interesseert het me niet meer wat een ander van me denkt. Het staat in schril contrast met hoe ik vroeger was”, vertelt ze in Gazet van Antwerpen.
Celine heeft nooit echt gepraat over dat pestgedrag. Maar ze ging ook niet graag meer naar school. Die periode duurde gelukkig maar twee jaar.
“Ik kon die problemen wel van me afzetten als ik thuis was. Dan bloeide ik open. Maar tegen zondagavond stak de stress weer de kop op. Het gekke is dat ik wel durfde opkomen voor anderen. Ik herinner me dat mijn beste vriend Tom werd geplaagd, en ik fysiek tussen hem en die pestkop ging staan. Ik kan makkelijk opkomen voor anderen maar toen ik zelf gepest werd, heb ik alles ondergaan.”
