Zuhal Demir kende geen gemakkelijke jeugd. Opgroeien in de Genkse mijncité was geen lachertje. Wat de politica beschrijft lijken soms scènes uit de jaren stilletjes. Maar zo lang geleden is het helemaal niet…
Zuhal Demir groeide op in de jaren tachtig, zonder warm water uit de kraan en zonder badkamer. “Ons huis werd met steenkool verwarmd”, verduidelijkt de N-VA-minister in Het Laatste Nieuws. “Als we warm water wilden, moesten we dat opwarmen.”
“En zo raakte mijn broer zwaar verbrand”, onthult Zuhal Demir in Het Laatste Nieuws. Er waren drie kamers in hun huisje, mar één van die kamers was zo beschimmeld dat Zuhals moeder ze op slot deed. De kinderen waren er (terecht) bang voor…
“Daar leefde een draak, dachten wij”, vertelde Zuhal Demir met een nostalgische glimlach om de mondhoeken. “Maar we sliepen dus met ons vijven samen op één kamer.” En dan trekt Zuhal Demir één pijnlijke conclusie met de hedendaagse maatschappij…
“Wij leefden met zeven van één mijnwerkersloon. En toch kreeg ik lunch mee naar school”, benadrukt Zuhal Demir in Het Laatste Nieuws. “Mijn moeder smeerde zo één groot wit brood van de Aldi met choco.” Eén discussie vindt Zuhal Demir tegenwoordig een enorm moeilijke kwestie…
“Dus heel die discussie over de lege brooddozen vind ik moeilijk. Wij spraken geen Nederlands thuis, hadden weinig geld en toch voedde mijn moeder ons”, blikt Zuhal Demir terug op haar eigen jeugd.
